Mei 2020
Tijdens de Corona Lockdown dacht ik veel tijd over te zullen hebben. Tijd om verhalen te schrijven, mijmeren over hoe het is geweest om 111 weken te fietsen. Overzichten te maken over must see en must do, wanneer je op de fiets aan het trekken bent. The best 11, the wonderful 9.
Maar niets is minder waar. Extra tijd is er bijna niet, dagen vliegen voorbij. Er is toch nog veel te doen. We logeren dichtbij mijn ouders zodat we dingen voor hen kunnen doen en niet alles neerkomt op mijn zus en zwager. Ik ben ook druk om ziekenhuizen en apothekers te voorzien van mondmaskers en zo weer een beetje mijn vroegere leven ingerold. Bijna geen tijd om te studeren voor de massage cursus die ik gestart ben maar die nu ook in de ijskast staat. Trainen voor de marathon ho maar en fietsen komt er bijna helemaal niet van omdat Frank heel veel last heeft van zijn schouders en ik het nog niet leuk vind om alleen erop uit te gaan.
De groententuin van mijn ouders weer leven in te blazen geeft veel voldoening en spierpijn. In de avond de “gemiste” Netflix series inhalen brengt ons in een non-productieve avond fase. Wat hebben we dit niet gemist en hoe maf dat je daar zo snel weer verslaafd aan bent.
Wat we meer en meer beseffen is dat wat we hebben kunnen doen, op de fiets van Noord naar Zuid Amerika trekken, niet zo snel weer mogelijk zal zijn. En zeker niet zo ver weg. Voor ons was het voor het eerst in ons leven dat we wild kampeerden, dat we zo ver aan het reizen waren op de fiets en zo lang van huis waren. We hebben altijd van “afzien vakanties” gehouden maar dan wel met de zekerheid dat het een beperkte tijd was en westerse luxe op je wachtte. Door deze manier van reizen in deze landen, voor zo lang de westerse luxe te ontwennen, was luxe een goed bed of warm water, veel groenten of een mooi stuk vlees. Je beseft meer en meer hoe goed we het hebben, ook tijdens deze lockdown.
Toch ga ik terugkijken en enkele periodes van die 111 weken in het voetlicht zetten, een samenvatting van enkele speciale weken maken. Jullie te laten delen in stukken van de reis die extra indruk op ons hebben gemaakt. Delen met het inzicht van nu, met de herinneringen zoals ik ze nu heb. Niet in een week tot week verslag want dat kan je op de wekelijkse blog lezen. https://spinningsouth.com/weekly-blog/
Schrijven over bepaalde stukken van onze tocht die telkens weer opduiken net voor ik ga slapen. Plaatsen en mensen waar we over praten als er gevraagd wordt hoe het was.
Als je bedenkt dat 111 weken reizen, overeenkomt met 27 jaar lang elk jaar 4 weken op vakantie gaan, dan mag er toch nog wel wat over verteld worden.
Eén van die speciale periodes is de Great Divide Mountain Bike Route in USA. Samen met Patagonië de twee hoekstenen waar we onze tocht omheen hebben gebouwd.
De Great Divide Mountain Bike Route.
De Great Divide Mountain Bike Route, dwars door de USA is een mythe. 4.300 km en 90% over onverharde wegen. De route volgt de Continental Divide langs de Rocky Mountains in de USA, van Canada naar Mexico. Afgelegen, ruw, uitdagend. Een droom voor menig fietser en de inspiratie voor onze tocht. We wilden al jaren naar Patagonië (uiterste puntje van Zuid Amerika) maar namen nooit de tijd. Op zeker moment lazen we een verhaal over een fietsroute die dwars door de USA gaat, van Noord naar Zuid, met bijna geen verkeer, de GDMBR. Een idee is geboren, de link is gemaakt. Onze tocht start in Vancouver, waar we ook altijd al eens naartoe wilden. Vandaar naar het begin punt van de GDMBR in Banff , om dan door te fietsen naar Patagonië. Klinkt goed!
https://nl.wikipedia.org/wiki/Continental_Divide
De rode lijn is de Continental Divide waterscheiding die we dus gaan volgen en heel veel keer gaan oversteken. In Canada noemt men die de Great Divide en omdat de route daar start heet ze de Great Divide Mountain Bike Route.
Als mensen aan ons vragen wat onze mooiste herinneringen zijn aan onze 28.000 km lange tocht dan staat de GDMBR op 1 (samen met Peru). Is het omdat we daar voor het eerst wild kamperen onder een eindeloze sterrenhemel en voor het eerst de melkweg in volle glorie konden zien? Is het omdat we dagen konden rijden en maar 1-2 auto’s per dag tegen kwamen?
Als we aankomen op het vertrekpunt in Banff hebben we de eerste 1.500 kilometer gefietst. Voornamelijk via asfalt van Vancouver naar Banff, maar ook al enkele gravel routes gedaan. Alle spullen zijn getest. Wat we teveel hadden meegenomen hebben we voor een gedeelte al terug naar huis gestuurd of weg gegeven. Ja, we hebben de fout gemaakt van elke nieuwe vakantiefietser en veel te veel meegenomen. Nog steeds geen licht gewicht set-up want we hebben een 3 persoons tent en stoeltjes bij ons. Maar we voelen ons klaar om aan de mythe te beginnen. Fiets is ingereden en kampeerspullen uitvoerig getest op enkele betoverende kampeerplekken in Canada.
Een ding is zeker aan te raden als je de Great Divide wilt fietsen, ga zo licht mogelijk en zorg dat je ingereden bent. Liefst dikke banden, wij hadden 50mm maar 65mm zou lekkerder zijn geweest. En een zo klein mogelijk verzet. Wij hebben het gereden met een totaal van 50 kilo voor fiets en bagage, lichter zou meer relaxed en sneller zijn geweest. Je kan kiezen tussen een bike packing of bike touring setup. Er is maar een klein gedeelte single track en we hebben nooit de panniers eraf moeten halen omdat we ergens niet doorheen konden. Ze er wel af moeten halen en omhoog moeten dragen omdat we te zwaar waren maar dat is een ander verhaal.
De mythe zegt dat het super afgelegen is. Dat is zo en sommige stukken zijn zo uitgestrekt dat je geest echt gaat dwalen maar je bent er nooit helemaal alleen. Elke dag kom je wel een andere fietser tegen en zeker een of twee auto’s.
Je komt langs kleine dorpjes en de grootste stad die op de route ligt telt 40.000 inwoners. Dus als je van afgelegen houdt, als het je niet afschrikt om uren, dagen door niemandsland te fietsen. Als je wild kamperen altijd al had willen proberen of er al aan verslingerd bent en aan de magie van alleen zijn in de wereld, dan is deze route een super mooie uitdaging.
Moesten we toch betalen ook al was het naast de glasbakken.
Bear lockers, om je eten in op te slaan tijdens het kamperen. In de parken in Canada en Noord USA 
Wakker worden van een schuddende tent, gelukkig geen beer.
De Adventure Cycling Association heeft de route uitgezet, beschreven in een boekje en op kaarten. Aangegeven waar je water, wildkampeer plekken, stadjes met of zonder hotel of officiële kampeerplaatsen, bevoorrading etc. kunt vinden. Er zijn kaarten van en ook GPX tracks. Dit droeg bij aan een perfecte eerste kennismaking voor ons met afgelegen gravel biking. Voor het eerst wild kamperen was en blijft onvergetelijk, vergeet je schepje niet en niet dichter dan 30 meter van een riviertje je cathole graven.
Wij begonnen dus na 1.500 km infietsen en wat me nog bijstaat van die eerste dag GDMBR is dat we al met z’n tweeën eerst de ene fiets en dan de andere omhoog moesten duwen en dat ik aan het einde van die eerste dag dacht: als dit in het begin van onze reis was geweest had ik het bijltje erbij neergegooid.
Maar ook dat went en je bent snel heel trots op jezelf ook al doe je weinig kilometers. De beschrijving van ACA geeft een behapbaar aantal kilometers per dag aan, de hele route kun je in 70 dagen fietsen.
Aan het einde van de tocht veel dunner en ook veel lichter van kleur.
De opzet van de ACA hebben we voornamelijk gevolgd maar we hebben soms ook dagen in tweeën gehakt; omdat we het te mooi of te zwaar vonden. Verschillende keren zijn we andere fietsers tegen gekomen die 2-3 dagen in een dag konden fietsen. Wij dus niet. En om de zoveel dagen hebben we ook een rustdag genomen. Omdat we meer dan een jaar onderweg zouden zijn en stilzwijgend er een routine was ingeslopen om minstens een dag per week niet te fietsen. Voornamelijk om de blog te up-loaden en de was te doen.
De hele route is op te delen in verschillende delen die je in een normale vakantieduur zou kunnen fietsen, er is rekening gehouden met gemakkelijk bereikbare start en eind punten van verschillende secties. Als je hem niet opsplitst maar in een keer wilt rijden en als je nog enkele zij uitstapjes wilt maken dan is het een idee om een A1 visum voor USA aan te vragen. Hierdoor kan je 6 maanden ononderbroken in de USA verblijven, geldig voor 10 jaar. Enige jammere is dat je niet meer het digitale ESTA portaal kan gebruiken, dus voor zakenreizigers iets om rekening mee te houden. En hoe Corona nu alles zal veranderen is natuurlijk ook de vraag.
en met wind tegen is het nog maffer.
Als er me gevraagd wordt om een van de hoogtepunten van onze tocht is het de vrijheid en weidsheid van de GDMBR. Is het de mogelijkheid van wild kamperen zonder dat het stiekem moet, want overal op public land is het toegelaten. Je veilig voelen. Meestal water kunnen nemen uit een rivier en het na koken of filteren kunnen drinken. Is het de vriendelijkheid van de mensen.
Scheelde weer een kilo.
We vonden het prachtig om in Wyoming over gravel wegen te rijden. Dat de enige auto die je die dag ziet terug komt rijden en komt vragen of alles OK is, of we iets nodig hebben en of we een koude cola lekker zouden vinden. Wanneer ik de man bedank met een knuffel houdt hij zijn handen op en zegt dat hij dat zelfs niet met zijn vrouw doet. Hij was op zoek naar zijn kudde schapen met herder en die liepen op een stuk land dat groter was dan België.
We hebben vol bewondering Hilde, Belgische, gevolgd die deze tocht alleen deed. Vol verwondering hebben we gepraat met twee 40 plussers die elkaar via hun kinderen kenden, een Amerikaan en een Fransman, nooit eerder samen gefietst en besloten om dit samen te doen. We kwamen ze tegen toen ze net een “echtelijke ruzie” achter de rug hadden, de een wilde sneller en kon niet en de ander wilde trager maar mocht niet. Nadien begrepen we dat ze het nog een week geprobeerd hebben maar toen maar uit elkaar zijn gegaan. Bij ons was het verschil ook significant en dan moet je je aanpassen aan de zwakste schakel, mijn tempo. Voordeel was dat Frank zich niet kapot reed in de ochtend en ‘s avonds nog puf had. Ik fiets meer als een diesel, traag op gang, in de ochtend vaak stoppen voor foto’s, maar wel lekker lang door buffelen en nog genoeg energie hebben om te koken. Fietsen doe je so wie so alleen, ook al ben je samen. Je moet alleen tegen die berg op. Maar we verloren elkaar nooit helemaal uit het oog (want Frank had alle plakspullen bij).
Sommige stukken zijn erg uitdagend. Op een stuk kwamen we off-road motorrijders tegen die van de andere kant kwamen, even kletsen over wat zij en wij aan het doen waren. Zij zouden de hele GDMBR in 13 dagen doen en gaven aan dat de volgende stuk dat voor ons lag een muur was waar ze nauwelijks naar boven waren gekomen. En dat werd bevestigd toen wij naar beneden moesten. Een van de weinige keren dat we van het pad zijn afgegaan omdat het veel te steil was en zelfs door de struiken was het zo steil dat je bijna met je fiets naar beneden gleed, met de remmen vol aangetrokken. Ik moet toegeven dat ik daar een stress traantje heb gelaten. Het leuke is dat er een alternatief beschreven is voor dit soort stukken, maar ja wij wilden onszelf natuurlijk bewijzen en de originele route volgen.
Het fietsen langs verlaten dorpjes met houten huisjes. Logeren in een oude mijnstad. Beseffen hoe de mens de natuur verkracht heeft, geen water uit de rivieren kunnen nemen omdat er nog steeds vervuiling van zware metalen is.
Je moet weten dat het niet super goedkoop is. In Canada mag je niet wild kamperen en kampeer je op nationale kampeersites. Tussen de 20-40 Euro. Zowel in Canada als in de USA is boodschappen of uit eten vergelijkbaar met Nederland, als er een hotelletje is kost dat tussen de 50-100 euro. Wat ik lekker vond is dat er een prettige mix mogelijk is tussen kamperen en in hotelletjes of bij warm showers hosts slapen. Je kan het zo ruig, duur maken als je zelf wilt maar je moet wel kamperen omdat afstanden te groot zijn.
Wij zijn in Salida van de route af gegaan omdat we ook de parken in Utah wilden doen en via familie in Los Angeles naar Baja California wilden fietsen. Als je wilt weten hoe het ons van week tot week is vergaan, kijk dan op onze wekelijkse blog www.spinningsouth.com, start GDMBR https://spinningsouth.com/2017/07/15/banff-to-rock-creek/
Dus misschien, hopelijk kunnen we nog eens terug om het laatste stuk te fietsen en de extra 400 miles die in het begin van de tocht zijn toegevoegd. De route begint tegenwoordig nl in Jasper, ten noorden van Banff.
detail: check de foto’s die gebruikt zijn voor deze mededeling; https://www.adventurecycling.org/about-us/media/press-releases/the-great-divide-mountain-bike-route-now-has-400-more-miles-of-off-road-goodness/
or the one on bikepacking.com
Spinning South. 